Nas orlas do verão 

abrevan todas as infâncias 

Os grilos motor insomne 

que alimenta os sonhos 

com as pálpebras voando 

As aldeias cosmopolitas 

se comem as distâncias 

no grande banquete do presente

E à velocidade das árvores 

chegam os comensales

desde qualquer lugar onde as uvas

e os figos fazem seu dance 

Celebremos que os caminhos

estão quietos 

e encontrarnos

é o mas fácil 

gorriones e corvos 

ocupam as cadeiras do vento

que as vozes das meninas 

abandonam ante o focinho do outono

Os atardeceres põem seus as vai

sobre as mesas de pan terno 

das mondas da luz 

fazem mosto teus lábios 

que nos embriaga e nos mece

deixando em paz 

ao agricultor de sonhos 

ao pastor de palavras 

ao chamán da tribo 

e à terra selvagem 

que sem nós é mansa 




Nas beiras do verán 

abrevan todas as infancias 

Os grillos motor insomne 

que alimenta os soños 

coas pálpebras voando 

As aldeas cosmopolitas 

cómense as distancias 

no gran banquete do presente

E á velocidade das árbores 

chegan os comensais 

desde calquera lugar onde as uvas

e os higos fan o seu baile 

celebremos que os camiños

están quedos 

e atoparnos 

é o mais doado

gorriones e corvos 

ocupan as cadeiras do vento

que as voces das nenas 

abandonan ante o fociño do outono

Os atardeceres poñen os seus veas

sobre as mesas de pan tenro

das mondas da luz 

fan mosto os teus beizos 

que nos embriaga e nos mece

deixando en paz

ao agricultor de soños 

ao pastor de palabras 

ao chamán da tribo 

e á terra salvaxe 

que sen nós é mansa 







En las orillas del verano 

abrevan todas las infancias 

Los grillos motor insomne 

que alimenta los sueños 

con los párpados volando 

Las aldeas cosmopolitas 

se comen las distancias 

en el gran banquete del presente

Y a la velocidad de los árboles

llegan los comensales 

desde cualquier lugar donde las uvas

y los higos hacen su baile 

celebremos que los caminos

están quietos 

y encontrarnos 

es lo mas fácil 

gorriones y cuervos 

ocupando las sillas del viento 

que las voces de las niñas 

abandonan ante el hocico del otoño

Los atardeceres ponen sus velas

sobre las mesas de pan tierno

de las mondas de la luz 

hacen mosto tus labios 

que nos embriaga y nos mece

dejando en paz 

al agricultor de sueños 

al pastor de palabras 

al chamán de la tribu 

y a la tierra salvaje 

que sin nosotros es mansa