Dos "eus" que son eles

un eu que son os outros


Sain de Maside onde nacin por primeira ves

e con dez anos cruceime con él

na rúa do Progreso, atravesando a Praza Maior,

nos vairons da Muralla

camiño da livreria Celta

onde meu pai comproume

a primerira e mais fermosa pluma estilográfica.

E a Lingua continuaba a ser a nosa

Chegamos a Ferrol, e meus irman mais eu,

fumos os pailans, os analfabetos,

acento da aldea e castelan mal falado.

Eu baixaba con once, doce anos, atabanado,

dende o cruceiro de Canido

atravesando aquel Ferrol, onde a chuvia

continuaba a ser de aldea como nos

Un Ferrol, o anverso do ilustrado,

cuadriculado, de compás e cartabón,

un Ferrol misterioso e laberíntico,

que me levaba aos muelles, aos peiraos,

ao mar, mais ainda, a aquelas portas

de luces vermellas, de voces salgadas.

Miña imaxinacion era un universo ardendo

de promesas e de viaxes

Leia baixo a sabanas, á luz dunha linterna

ducias de novelas negras

que encheron a miña insomne cabeza

de oscuros personaxes, de mulleres

mais reais que a que me arrodaban dende neno,

menos aquela que me dou de mamar,

e que non foi miña nai,

enchendo de traficantes de armas,

de extraperlistas, de cadaleitos cheos de tesouros,

ou de aterradores secretos,

de risas como dexesos tatuados,

de noites espesas como carballeiras ameigadas

onde o crimen e a xolda dos malos

ameazaban o soño dos que tiñan fé.

Era naquelas tabernas, naquelas tascas,

cas portas entornadas,

como pálpebras entrepechadas

dunha realidade sacada das novelas

casi tan negras como os invernos da nenez,

daquel rapaz en pecado, soñando esperto

Mais tarde supen, xa lonxe de Ferrol,

Pra sempre co mar nos miolos,

que baixaba empuxado

polas voces que alumeaban

como os meus queridos vagalumes,

arroutado por unha caterva de linguas,

palavras como faiscas

que poñian ante min a Terra,

e os Mares Furiosos,

larpeiros dos soles maduros,

das infinitas beiras, e sobre todo,

o territorio de todas ás naves,

dos trasatlánticos sempre sempre acesos,

e enmalloume unha Rosa dos Ventos na alma,

que ainda hoxe trema na maruxia dos sonhos.

Coñecin que tiña unha aldea na lingua

E era a infancia á que a lingua contia

Un universo en expansión perpetua

que fixo de min o mais humilde cosmopolita ,

o viaxeiro, o nómada, que sempre atopa

o seu lugar ali onde acendese o lume

E tartexando todas as linguas, a lingua,

compartilhar ás adorabeles derrotas,

ás singraduras de abundantes colleitas,

É obriga nosa, contalas,

pois nos vai a vida en elas.


E son nosas falas a ferramente perfecta

pra habitar o presente

sem intermediários e sem administradores do medo.

Volvin a Ferrol, e fun testemunha

de como ás cinzas cubrianno todo

os guindastres compartillaban

a súa extinzón cas grullas e ás garzas

Nos tellados as árvores medraban

e nas cornisas a herba cantaba en silenzo

Mais tamen escomenzou a escoitarse

nas rúas mais vellas, palavras encarnadas,

poemas incondicionais, inconsumibles,

Versos enchendo os vasos, sempre comunicantes,

E todo viña a constatar o que os mais insumisos

sabian sem dubidas, que a vida é inaprazable,

que basta con ver un instante o ceo na terra

pra que elo sexa inesquecible,

como o amor que prende na lingua.